متأسفانه اطلاع زيادي از موسيقي آذربايجاني در قبل از اسلام در دست نيست . با اين حال ميتوان حدس زد كه آذربايجان به لحاظ اعتبار و اهميتي كه در دوران مادها، هخامنشيان و به ويژه سامانيان داشته، از جستارهاي فرهنگي و موسيقيايي آن زمان دور نبوده است . كه موسيقي رايج در دربار ساساني در آذربايجان نيز جاري بوده است. مورخان تاريخ موسيقي و صاحبنظران اين علم، قدرت موسيقي ايراني را به دوران باريد و ديگر نوازندگان اين دوره مي رسانند . به نظر آنان باريد خالق 7 خسرواني و 30 لحن و 360 دستان بود . مجموعه اين تقسيمات كه بر اساس هفته و ماه و سال صورت گرفته است ، خسروانيهاي باربد را تشكيل ميدهند.
در اين مدت ، در آذربايجان چه گذشت ؟ پس از دوره اسلام ، آذربايجان به مدت 5 تا 6 قرن محل حكومت پادشاهاني بود كه اگرچه در كليتي از خليفه بغداد اطاعت مي كردند، ولي در امور داخلي خود مستقل به شمار مي آمدند. وهسودان و منوچهر از خاندان رواديها از اين گروه بودند . در دربار اينان همواره شاعران ، نويسندگان و موسيقيدانان بسياري مي زيستند كه گاه برخي از آنان از ظلم حكام شرق ايران گريخته بودند.
همان طور كه در عرصه ادبيات حوزه هاي ادبي در تبريز و اصفهان و شيراز و خراسان به وجود آمد ، در عرصه موسيقي هم چنين امري حادث شد . در واقع موسيقي هم چون ديگر هنرها در حوزه هاي ذكر شده به حيات خود ادامه مي داد . حوزه ادبي تبريزو آذربايجان در قرن ششم تا نهم همان طور كه در عرصه ادبيات مهد نام وراني چون نظامي و خاقاني بود ، در موسيقي نيز خاستگاه بزرگاني چون صغي الدين ارموي (693 ـ 613 قمري ) و عبدالقادر مراغه اي (قرن نهم هجري شمسي ) بود ؛ كساني كه بر موسيقي ايراني تأثيرهايي گذاردند كه هنوز پايه هاي اتكاي اين موسيقي به شمار مي روند. از طرف ديگر فعاليت هنرمندان آذربايجاني و موسيقيدانان اين ديار منجر به پيدايش موسيقي مقامي آذربايجان گشت
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط:
،
،
تبادل
لینک هوشمند
